Tijdens het afgelopen WK 2010 stonden er gemiddeld 32 camera’s rondom de wedstrijden. Camera’s in het doel, bovenop het veld, camera’s continu gericht op de banken, op de tribunes, op de scheidsrechters, en wie weet waarop nog meer. Daarnaast had de regie de beschikking over de zogenaamde super-slomo’s waarbij we beeldje voor beeldje konden zien dat de inworp inderdaad voor partij X was.
Door deze overvloed aan beeldmateriaal, deze stortvloed aan beelden vanuit diverse gezichtspunten, werd nog eens bevestigd wat we eigenlijk allemaal al wisten: de arbitrage ziet niet alles. Het lijkt erop dat ze, gedurende de jaren heen, steeds meer missen. Met de nadruk op lijkt.
Want ik durf de stelling wel aan te gaan dat het scheidsrechterscorps de afgelopen jaren alleen maar meer is gaan zien. Dat kan haast niet anders gezien de huidige fitheid, alertheid en professionaliteit van de nieuwe generatie scheidsrechters. Daar waar men het in de voorbije jaren ‘het er een beetje bij deed’ hebben we nu te maken met een groep die zich beroepsmatig heeft toegelegd op het vak van arbitrage en daar dag in dag uit mee bezig is.
De tragiek zit hem echter in het feit dat we steeds meer van de gemaakte fouten zijn gaan zien. Vroeger werden er ook miskleunen gemaakt, misschien nog wel meer dan nu, maar daar zagen we nooit iets van. En als we het al zagen, was het op grote afstand op vaak onduidelijke beelden.
In voorafgaande WK’s was er reden genoeg tot discussies. In 1962 de “Battle of Santiago” waarbij de wedstrijd tussen gastland Chili en Italië op ongehoorde wijze ontaardde in een vreselijke schoppartij. Het WK 1966, waarbij Eusebio uit het toernooi werd geschopt zonder enige vorm van bescherming van de arbitrage. Om maar te zwijgen over het omstreden doelpunt van Engeland in de finale tegen West-Duitsland. De tackle van Schumacher tegen Batiston in 1982, de “hand van God” in 1986, de finale van 1990 tussen Duitsland en Argentinië die aan alle kanten ontspoorde door de Mexicaanse scheidsrechter. Allemaal voorbeelden van arbitraire missers in een tijd die door Leo van der Kroft werd omschreven als “slow motion”-voetbal.
Met de huidige techniek zouden deze vroeger prestaties van de mannen in het zwart geleid hebben tot grote consternatie en opschudding. Alleen kwam die er in veel mindere mate, omdat het simpelweg veel minder gedetailleerd in beeld werd gebracht.
Hoog tijd voor het gebruik van camera’s dus. Wat mij en mijn collega’s in het betaalde voetbal betreft: liever gisteren dan vandaag. Helaas gaat dit voorlopig niet gebeuren. Ik denk dat ik hier ook een verklaring voor heb.
Om te beginnen moeten we ons afvragen waarom tegenwoordig de belangen in het voetbal zo groot zijn geworden? Het antwoord is vrij simpel: omdat er zoveel geld in om gaat.
Vervolgens rijst dan de vraag waarom er zoveel geld in het hedendaagse voetbal omgaat. Ook hierop laat zich het antwoord niet zo moeilijk raden: omdat er zo vreselijk veel mensen naar kijken. De voetbalwereld trekt diverse sponsoren aan die in het voetbal op het hoogste niveau een goed platform zien om hun naamsbekendheid te vergroten. Al dan niet met behulp van oranje jurkjes.
Ten slotte dan de hamvraag: waarom kijken er zoveel mensen naar het voetbal? Blijkbaar omdat men het leuk vindt om ernaar te kijken. Blijkbaar is het voetbal -in zijn huidige vorm, inclusief alle fouten die er gemaakt worden- zo interessant, dat het een miljardenpubliek trekt.
En daar zit ‘m de crux. Neem van mij aan dat allang onderzocht is wat de mogelijkheden zijn om het voetbal nog interessanter te maken voor een nog groter publiek. De FIFA heeft allang laten onderzoeken hoe ‘de markt’ zou reageren op het gebruik van elektronische middelen. Als hieruit was gebleken dat dit nog meer toeschouwers zou opleveren, dan was dit allang doorgevoerd. Uit het feit dat men met alle middelen de techniek wil weghouden van de velden, ligt de conclusie voor de hand: dit kost ‘marktaandeel’, dus komt het er niet van. Velen vinden de FIFA een conservatief bolwerk, dat zo min mogelijk veranderingen wil. Niets is minder waar, de FIFA is een goedgeoliede machine, die constant de ontwikkelingen in de gaten houdt. Niets voor niets heeft de FIFA over 2009 een omzet behaald van meer dan 1 miljard USD, met een netto winst van bijna 20%. Deze resultaten halen alleen bedrijven die bovenop de markt zitten, en inspelen op ontwikkelingen.
En daarom gaan de beelden er voorlopig niet komen. Totdat de markt aangeeft hier wel behoefte aan te hebben. En de markt? Dat zijn wij. De miljarden voetballiefhebbers die wekelijks voor de buis genieten van de wedstrijden. In al zijn facetten en met alle onvoorspelbaarheden. En zolang ‘wij’ het nog leuk vinden in de huidige vorm, zal het zo blijven.
Reacties